O Anoreksji – przyczyny, leczenie i objawy

Anoreksja pojawia się niezauważenie i rozwijać się może nawet przez kilka lat, zanim wystąpią widoczne objawy, jak ograniczanie ilości jedzenia i niebezpieczny spadek wagi.

Obecnie, aby stwierdzić, czy dana osoba choruje na anoreksję, bierze się pod uwagę następujące czynniki:

Spadek masy ciała co najmniej o 15% poniżej normy należnej dla wieku i wzrostu. Jeśli dla danej osoby minimalna prawidłowa waga to 55 kg, a w wyniku odchudzania waży ona 44 kg, to spełnia powyższy warunek, gdyż schudła o 20% poniżej normy

Zachowania prowadzące do spadku masy ciała – unikanie jedzenia, jedzenie tylko niskokalorycznych rzeczy, intensywny wysiłek fizyczny

Osoba chora, mimo iż waży za mało, uważa się za grubą i boi się przytyć

U kobiet zanik miesiączki a u mężczyzn zanik potencji oraz zainteresowań seksualnych (podłoże endokrynne)

Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia, w uzasadnionych sytuacjach angażująca również członków rodziny. Jednak aby klientka mogła skorzystać z psychoterapii, musi być w wystarczająco dobrym stanie somatycznym, przynajmniej na tyle stabilnym, aby nie było zagrożenia zapaści czy innych powikłań wychudzenia. Dlatego kobiety leczące się z anoreksji poza szpitalem powinny być pod stałą opieką internistyczną. Ważna jest również konsultacja z psychiatrą – z tego względu, że anoreksja może być klinicznym objawem depresji maskowanej (taki rodzaj depresji, gdzie typowe objawy depresyjne, jak przygnębienie, nie są widoczne, gdyż zostały zamaskowane objawami anoreksji – wymagana jest tu diagnoza i leczenie przeciwdepresyjne).

Niekiedy leczenie ambulatoryjne nie przynosi efektów albo nie jest możliwe ze względu na bardzo duże wychudzenie i zagrożenie życia, w takich sytuacjach pacjentka jest kierowana do szpitala na oddział internistyczny bądź psychiatryczny. Należy dobrze rozeznać, do jakiego szpitala kierujemy taką osobę, gdyż nie każdy szpital psychiatryczny specjalizuje się w leczeniu zaburzeń odżywiania.

W leczeniu psychologicznym i farmakologicznym bardzo pomocne jest wsparcie ze strony rodziny i najbliższego otoczenia: szanowanie potrzeb pacjenta, nieprzekraczanie granic, umiejętność dostosowania się i akceptacji zmian, brak krytyki względem osoby chorej, brak zachowań nadopiekuńczych, brak wrogości.

Jeżeli masz wątpliwości, czy udać się do specjalisty, zrób to. Anoreksja jest ciężkim zaburzeniem o dużej śmiertelności, a im dłużej się utrzymuje, tym trudniejsze będzie jej leczenie. Mówi się, że anoreksja to samobójstwo na raty. Statystyki wykazują, że jeżeli terapia rozpocznie się po roku od zachorowania, to mamy 50% szans na powrót do zdrowia. Jeżeli wcześniej – szanse są większe. Różne są dane na temat powikłań i śmiertelności, szacuje się, że u około 20 % przypadków anoreksja powoduje trwałe uszkodzenia. Stopień śmiertelności w skutek wyniszczenia i samobójstw w tej chorobie wynosi 10 %.